Stanisłava Hlińnik raskazała pra viersii źniknieńnia Anžaliki Mielnikavaj i hrošy Kaardynacyjnaj rady

Pa słovach Hlińnik, siabroŭkami ź Mielnikavaj jany nie byli, stasunki ŭ ich byli čysta prafiesijnyja, i ŭvohule paznajomilisia žančyny tolki padčas vybaraŭ kiraŭnictva Kaardynacyjnaj rady. Pracavać ź Mielnikavaj joj asabista było dobra, «Anžalika šmat pracy na siabie ciahnuła, i ja namahałasia joj dapamahać». I ŭvohule Mielnikava z usimi ładziła i znachodziła ahulnuju movu.

Asabista Hlińnik razmaŭlała ź Mielnikavaj apošni raz 7 sakavika, a listavalisia 18-ha. Apošniaje listavańnie tyčyłasia pracoŭnych momantaŭ, tamu Hlińnik nie dumaje, što zamiest Anžaliki na suviazi moh być niechta inšy.

«Siomaha jana nie vychodziła na suviaź. Jana nie pryjšła na imprezu, ale ŭviečary mnie adzvaniłasia, i ja daviedałasia, što ŭ jaje pahoršyŭsia stan zdaroŭja. U jaje byŭ kavid, ale ja nie viedała, što jon jašče praciahvajecca i jana kiepska pačuvajecca. I ŭžo paśla była infarmacyja, što jana trapiła ŭ špital», — skazała jana.

Uvohule ad spraŭ u Kaardynacyjnaj radzie śpikierka adyšła ŭ pačatku lutaha:

«Jana ŭziała dva tydni adpačynku. Skazała, što treba pryvieści ŭ paradak dakumienty jejnaj arhanizacyi, što patrebny čas, kab zaniacca buchhałteryjaj. I ŭžo paśla hetaha adpačynku jana zachvareła na kavid i bolš nie viartałasia da spravy ŭ KR».

Pra adjezd Mielnikavaj z Polščy Hlińnik zapeŭnivaje, što jana nie viedała, heta dla jaje stała navinoj. Bo apošnim časam kamunikavali vielmi mała z-za chvaroby Anžaliki, jana nie chacieła jaje ŭ takoj situacyi lišni raz čapać: 

«Roznaje ŭ žyćci byvaje. Dva tydni adpačynku — heta narmalna. Ja padumała, što prosta supadzieńnie takoje: jana zajmałasia svajmi spravami i paśla zachvareła. Ludzi ciažka chvarejuć na kavid. Pra adpačynak jana papiaredziła za tydzień da jaho».

Ź siabroŭ rady nichto nie viedaje, dzie ciapier Mielnikava, dakładna viadoma tolki, što jana pakinuła terytoryju Polščy, «chutčej za ŭsio, vylecieła ŭ Vialikabrytaniju».

Pry hetym usim, pa słovach Hlińnik, padajecca, što hałoŭnaja viersija — «dziejańni režymu», adnak «nadzieja na lepšaje zastajecca»:

«Roznaje ŭ žyćci byvaje, i ŭ nas usio jašče zastajecca nadzieja, što čałaviek prosta pajechaŭ u adpačynak, nikomu nie skazaŭ i adklučyŭ usie telefony. My ščyra spadziajomsia, što jana vierniecca i vielmi ździvicca, što tut adbyvajecca».

Pakul dakładnych źviestak niama, razhladajucca ŭsie viersii:

«I varyjant taho, što jaje skrali, i varyjant taho, što jaje zavierbavali, i varyjant taho, što jana prosta nie vytrymała dy źjechała, i varyjant depresii. Roznyja majucca viersii, kolki ludziej, stolki viersij. Tamu my starajemsia i ŭsich zaklikajem prytrymlivacca tolki aficyjnych viersijaŭ: jana źnikła razam ź dziećmi, jejny były muž viarnuŭsia ŭ Biełaruś».

Samoj vydzialać niejkuju pryjarytetnuju viersiju Hlińnik admoviłasia:

«Ja b nie chacieła śpiekulavać. Nie budu kamientavać, jakaja viersija mnie padajecca vierahodnaju. Bo ja prysłuchoŭvajusia ŭ hety momant da tych asobaŭ, jakija ź joju bolš pracavali, da jejnaj kamandy. I ja baču, što ŭ ich taksama niama adzinaj viersii. Ja nie tak dobra viedała Anžaliku, kab rabić niejkija vysnovy pra toje, što jana mahła zrabić, a što nie».

Što da hranta, jaki pavinna była atrymać Kaardynacyjnaja rada, to ŭsie pieramovy z donaram viała Mielnikava, i płanavałasia, što hrošy pryjduć na rachunak zasnavanaha joju ŭ Polščy fondu, bo ŭ Rady niama jurydyčnaj asoby:

«My šukali padtrymki dla afłajn-pasiadžeńniaŭ KR, kab mieć mahčymaść usich pryvieźci i pravodzić pasiadžeńni, a taksama na pracu miedyjasłužby. Adzin z donaraŭ usio ž taki pastanaviŭ padtrymać — my viedajem heta ad Anžaliki. Jana tady napisała, što hetaje finansavańnie paćvierdžanaje, ale hrošaj jašče nie pieraviali».

I ci pieraviali, dahetul nieviadoma:

«Ja napisała donaru, jaki, nakolki nam viadoma, hrant vydzialaŭ, bo nam treba daviedacca, ci hetyja hrošy ŭvohule byli pieraviedzienyja. Da rachunkaŭ, viadoma ž, mieła dostup tolki Anžalika ŭ svajoj arhanizacyi. Kali navat hetyja hrošy byli pieraviedzienyja, u nas niama nijakaha paćvierdžańnia, što ich tam niama. Całkam mahčyma, što jany zachoŭvajucca na rachunkach arhanizacyi Anžaliki i što ŭsio dobra z hetymi hrašyma».

U donara zapytvali 100 tysiač jeŭra, ale, padobna, Radzie vydzielili nie ŭsiu sumu:

«Zajaŭku my padavali na takuju sumu. Ale, nakolki ja pamiataju, Anžalika kazała, što ŭ stoadsotkavym abjomie nam hety prajekt nie padtrymajuć. Tamu mnie treba atrymać adkaz ad donaraŭ, uvohule, kolki my atrymali».

Pry hetym Stanisłava Hlińnik aburyłasia, što da hetych hrošaj isnuje takaja cikavaść:

«Mnie, ščyra kažučy, uvohule nie padabajecca dyskurs, što my stolki ŭvahi nadajom u hetaj situacyi finansavańniu. Ja razumieju, što heta balučaja tema dla biełaruskaj hramadskaści. Ale ŭ nas źnik čałaviek. My nie viedajem, ci jana žyvaja. My nie viedajem, dzie jana, što za situacyja, što adbyłosia. Mnie zdajecca, što ciapier hety finansavy hrant dla KR — daloka nie pieršasnaje zadańnie, i mianie pužaje dola infarmacyi, što datyčyć mienavita hetaha ŭ biełaruskich miedyjach».

Paśla źniknieńnia Mielnikavaj Kaardynacyjnaja rada chutka pačała prymać zachady biaśpieki. Źnikłaja śpikierka mieła dostup da vialikaha abjomu infarmacyi, mieła šmat kantaktaŭ i listavańniaŭ z partniorami, z čalcami KR, z usimi zacikaŭlenymi bakami, adznačaje Hlińnik:

«Pieršaje, što my zrabili, — zakryvali dostup da jaje mejłaŭ, papiaredžvali ŭsich partnioraŭ. Ja asabista paŭnočy pisała ŭsioj płaniecie listy pra situacyju i papiaredžvała ŭsich pra toje, što kali vy mieli niejkija kamunikacyi z Anžalikaj, to ciapier moža być niebiaśpiečnaja situacyja, kali łaska, pakłapaciciesia pra svaju biaśpieku. Usich zaklikaju: kali ŭ vas była kamunikacyja z Anžalikaj, ačyścicie dyjałohi i pakłapaciciesia pra biaśpieku infarmacyi, zakryjcie dostup da dakumientaŭ, kali byŭ adkryty dostup na «Google»-dysku».

• 15
• 0
• 7
• 19
• 3
• 10
• 0
• 0