Серыял, які можа стаць адкрыццём года. Расказваем пра «Пераходны ўзрост»

Серыял пачынаецца як начны кашмар любых бацькоў. Ранкам у дом англійскай сям'і Мілераў урываецца спецназ. Праз крыкі яны прабіраюцца да спальні, дзе будзяць 13-гадовага Джэймі Мілера і арыштоўваюць яго па абвінавачванні ў забойстве (у Брытаніі крымінальная адказнасць магчымая з 10-гадовага ўзросту). Школьнік, які баіцца нават іголак на аналізе крыві, трапляе ў камеру і на свой першы допыт, а жыццё сям'і пераварочваецца назаўжды.

«Пераходны ўзрост» — гэта чатыры серыі, знятыя адным кадрам. Як тлумачылі стваральнікі серыяла, гэта азначае, што на камеры націскаюць кнопку «запіс» і не адключаюць яе да таго моманту, пакуль не здымуць усю серыю. 

Гучыць нескладана, але ж зняць такое кіно было зусім не проста. Спатрэбіліся шматлікія рэпетыцыі і месяцы падрыхтоўкі, у тым ліку трэба было вызначыць, дзе ў кожны момант здымак мусіць знаходзіцца тая самая адзіная камера. І, вядома, зняць атрымалася далёка не з першага дубля — на кожную з чатырох серый пайшло больш за 10 спробаў. 

Усё гэта робіць серыял шэдэўрам у тэхнічным плане, нават калі не задумвацца пра яго змест. Тым больш дзіўна, што галоўную ролю ў такіх складаных умовах выканаў акцёр, для якога «Пераходны ўзрост» — дэбют у кіно. Гаворка пра 15-гадовага Оўэна Купера, які прывёў у захапленне сваёй працай і крытыкаў, і простых гледачоў. Вас уразіць тая адданасць і шчырасць, з якой хлопец працуе ў кадры, тое, як ён трымае на сабе ўвагу. Нездарма, што цяпер Оўэну прарочаць узлёт у кар'еры.

Асобнае месца ў серыяле займае Стывен Грэм, вядомы брытанскі акцёр, які грае Эдзі Мілера, бацьку Джэймі. Разам з Куперам яны раскрываюць адно з галоўных пытанняў серыяла — адносіны паміж бацькам і сынам.

Яшчэ будучы ў шоку пасля арышту, Джэймі просіць бацьку быць яго даверанай асобай у следчых дзеяннях. Так Эдзі Мілер апынуўся ля сына, калі Джэймі паказалі адзін з найважнейшых доказаў у яго справе. Балюча і моцна, як ён вагаецца паміж верай у невінаватасць малога і ціскам доказаў, і як урэшце знаходзіць у сабе моц абняць Джэймі.

Нездарма гэты серыял мае назву «Пераходны ўзрост». Гэта не проста крымінальная драма: нам не паказваюць забойства, ахвяру, не праводзяць па ўсім шляху следства і суда. Гэты праект, хутчэй, развага пра сучасных падлеткаў, тое, як яны даследуюць свет, саміх сябе і сваю сэксуальнасць, і як на гэтым шляху яны могуць павярнуць не ў той бок.

Гэтым серыял і страшыць, і ўражвае, і асабліва цяжка яго будзе глядзець бацькам. Сям'я Джэймі такая простая і звычайная: бацька-сантэхнік, маці, сястра-падлетак. Як яны апынуліся ў сітуацыі, калі спецназ ламае дзверы ў іх дома, а іх сына абвінавачваюць у цяжкім злачынстве? Няўжо яны зрабілі нешта не так? І ці можна гарантаваць, што шлях твайго дзіцяці будзе бязвоблачным?

У апошняй серыі нам даюць адказ словамі Эдзі Мілера: «Мы не вінаватыя, нельга сябе вінаваціць». Але што рабіць, калі так хочацца знайсці адказнага?

Павялічыць

«Пераходны ўзрост» — гэта яшчэ і развага пра сапраўдную маскуліннасць, пра ўспрыняцце мужчынскага полу і пра тое, што гэта насамрэч такое — быць мужчынам у сітуацыі, калі ты не можаш нічога зрабіць, калі няма ніякага спосабу дастаць тваё дзіця з-за кратаў. Асобны важны момант — гісторыя з днём нараджэння Эдзі, які сям'я спрабуе святкаваць так, нібыта нічога не здарылася, але праўду не схаваць ад сябе.

Здаецца, адзін з галоўных сэнсавых момантаў серыяла — пытанне, якое Джэймі задае псіхолагу: «Я вам падабаюся?» Гэты падлетак аказаўся нашмат прасцейшым за дарослых, якія не здолелі своечасова пачуць ягоны боль, затое абклалі яго ўмоўнасцямі сваіх паліцэйскіх спраў і псіхалагічных экспертыз.

Магчыма, «Пераходны ўзрост» выратуе некага ад такога лёсу ці хаця б матывуе бацькоў на яшчэ адну глыбокую гутарку з дзецьмі. Чым не поспех?

• 12
• 2
• 1
• 1
• 0
• 2
• 0
• 0